Sam Fryderyk i jego najbliżsi, zawsze podawali jako datę urodzenia – 1 marca. Naprawdę nazywał się Fryderyk Franciszek Chopin. Najwybitniejszy polski kompozytor. Przedstawiciel epoki Romantyzmu w muzyce. Nazywany „poetą fortepianu”. Twórca tak zwanej narodowej szkoły polskiej. Twórca 16 polonezów, 57 mazurków, 19 nokturnów, 4 scherzów, 4 ballad, dwóch cyklów etiud, 24 preludiów, 3 sonat, 2 koncertów (na fortepian i orkiestrę), a także sonaty wiolonczelowej, cyklu pieśni i tria fortepianowego.
Naukę gry na fortepianie rozpoczął mając niecałe pięć lat. Pierwszą nauczycielką była matka, a od 1816 roku pałeczkę przejął Czech, Wojciech Żywny. Chłopiec uczył się techniki gry – tradycyjnego ułożenia ręki, panowania nad zbytnim unoszeniem grzbietu dłoni nad klawiaturą, a także tak zwanych palcówek, czyli płynnego przebiegania po klawiszach. Repertuar dobierany był pod kątem baroku i klasycyzmu – Fryderyk poznawał dzieła Bacha, Haydna, Mozarta oraz Hummla. Po latach widać było, że odcisnęło to na nim wielkie piętno – bardzo lubił wracać do dawnych twórców, a także wciąż rozwijał swoją własną technikę gry, co niewątpliwie odróżniało go od reszty współczesnych mu kompozytorów. Uderzał w klawiaturę tymi palcami, którymi było mu najwygodniej, a nie tymi, zalecanymi przez podręczniki. Następnym nauczycielem był Wilhelm Wacław Würfel. W efekcie, nie mając jeszcze siedmiu lat – Fryderyk miał już na swoim koncie kilka polonezów, w których zapisywaniu pomagał mu ojciec z Żywnym. Jego sława rosła – dzięki takim protektorom, jak hrabia Skarbek i Żywny – kompozycje chłopca trafiały do różnych domów, także poza granicami Warszawy. O jego popularności niech świadczy fakt zaproszenia go do Pałacu Namiestnikowskiego, gdzie niejednokrotnie występował przed Wielkim Księciem Konstantym.
Jego twórczość można podzielić na trzy okresy – tak zwany wczesny (do 1830 roku), pod wpływem polskiej tradycji dworskiej i folkloru (między innymi Michała Kleofasa Ogińskiego) oraz europejskiego wczesnego Romantyzmu (na przykład Carla Marii von Webera). Słychać w nim sporo młodzieńczej wirtuozerii i form klasycznych, jak choćby rond, sonat, wariacji i koncertów. Drugi okres (do 1839), w którym ostatecznie skrystalizował się jego styl – romantyczny i narodowy, dojrzały i dramatyczny w wyrazie. Natomiast w okresie schyłkowym (między 1840 rokiem a śmiercią artysty dziewięć lat później) dominują rozbudowane sonaty, a dotychczas jednoczęściowe utwory teraz uległy powiększeniu. Wielu ówczesnych słuchaczy uważało je za zbyt „trudne” w odbiorze, dziś powiedzielibyśmy raczej, że były prekursorskie i „progresywne”.
Chopin od pokoleń wywiera wielki wpływ na muzykę europejską, choć do legendy przechodzą całe zastępy japońskich pianistów, rozkochanych w polskim kompozytorze. Z tych wielkich – inspirował między innymi Richarda Wagnera , Roberta Schumanna, Franciszka Liszta, Edvarda Griega, Claude’a Debussy’ego, Maurice’a Ravela, Aleksandra Skriabina i Sergiusza Rachmaninowa. Uważany do dziś za największego polskiego kompozytora i szczerego patriotę, który tęsknotę za krajem przelewał na papier za pomocą nut, co szczególnie słychać w mazurkach i polonezach. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych Polaków za granicą.
Wśród największych wykonawców muzyki Chopina wymienić należy Ignacego Jana Paderewskiego, Artura Rubinsteina, Henryka Sztompkę, Władimira Horowitza, Władysława Szpilmana, Jana Ekiera, Halinę Czerny-Stefańską, Reginę Smendziankę, Władimira Aszkenazego, Marthę Argerich, Krystiana Zimermana, Janusza Olejniczaka, a także Rafała Blechacza, Siergieja Rachmaninowa, Zoltana Kocsisa, Ignacego Friedmana i Maurycego Rosenthala.
