Nie żyje Piotr Bikont. Dziennikarz i krytyk kulinarny zginął w wypadku

Piotr Bikont, polski reżyser, dziennikarz i publicysta, zginął w wypadku samochodowym. W PRL działacz opozycji. Od 1989 do 2001 dziennikarz "Gazety Wyborczej". W 1990 wydał razem z żoną, Anną Bikont książkę "Małe Vademecum Peerelu". W latach 90. nakręcił też kilka filmów dokumentalnych m.in. Żnin - Paryż - Wenecja czyli sceny z życia prowincji (1992-1993), Włodzimierz Borowski (1994), Praffdata (1995), Z Czeczotem przez niebo i piekło (1999), Stół bez kantów (1999). Znany był też jako recenzent kulinarny. Na zdjęciu: Piotr Bikont w roli reżysera, podczas próby sztuki "Kto nie ma nie płaci". Mała Scena w Teatrze Nowym, Łódź, 5 kwietnia 2011. Więcej zdjęć: http://wybr.cz/piotr-bikont Fot. Tomasz Stańczak #AgencjaGazeta #piotrbikont #bikont #niezyje #gazetawyborcza #kuchnia #filmy #dokumenty #peerel #dziennikarz #publicysta #opozycjaprl

A post shared by Gazeta Wyborcza (@gazeta_wyborcza) on Jun 27, 2017 at 12:57pm PDT

Piotr Bikont urodził się 12 maja 1955 roku w Poznaniu. W czasach PRL był działaczem opozycyjnym, za co w 2008 roku został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Przez długie lata był dziennikarzem „Gazety wyborczej”. Znany był również jako krytyk kulinarny. Z Robertem Makłowiczem stworzył niezapomniany duet publicystów kulinarnych, pisząc dla „Wprost” orz dla „Newsweeka”. Wraz z Makłowiczem wydał książki takie jak „Listy pieczętowane sosem, czyli gdzie karmią najlepiej w Polsce. Przewodnik”, „Dialogi języka z podniebieniem” oraz „Stół z niepowyłamywanymi nogami”. Był również autorem publikacji „Polska na widelcu”, „Polska. Nawigator kulinarny”, „Kuchnia żydowska według Balbiny Przepiórko”.

Bikont w latach 80. i 90. był twórcą filmów dokumentalnych, później zaś pojawiał się gościnnie jako aktor w produkcjach takich jak „Rok spokojnego słońca”, „Lejdis”, „Idealny facet dla mojej dziewczyny” oraz „Śniadanie do łóżka”. Od 2010 roku wspólnie z Maciejem Piotrem Prusem prowadził pismo mówione „Gadający pies”.