Maria Prokop stoi na rękach
Maria Prokop na swoim Instagramie często mówi o jodze i medytacji. Fascynuje ją nauka o mózgu i praca nad pokonywaniem ograniczeń własnego ciała. Sama pokazała, że ćwiczenia i wytrwałość w dążeniu do celu potrafią przynieść niesamowite efekty! Maria opublikowała krótkie wideo, na którym zupełnie sama, bez żadnej asekuracji, staje na rękach na piaszczystej plaży. W opisie przyznała, że jest bardzo dumna ze swojego osiągnięcia. Długo pracowała, aby mogła samodzielnie wykonać taką akrobację:
Mój mózg potrzebował tysiące prób aby zrozumieć co ja od niego chcę wchodząc do stania na rękach. Że mogę tam znaleźć balans, że mogę oddychać, że jestem bezpieczna, że pion jest tu a nie tam, że mogę na kilka sekund pokonać grawitacje. Latami (serio, prawie 10 lat) kopałam nogą w górę jak opętana, robiłam setki powtórzeń odpowiednich siłowych i mobilizacyjnych ćwiczeń aby stanąć na rękach, i wiele razy już byłam blisko kapitulacji.
Maria Prokop pokonała ograniczenia
Maria Prokp postanowiła zainspirować wszystkich innych do tego, aby sami spróbowali pokonać ograniczenia swojego ciała, jak i mózgu. Opowiedziała, jak jej udało się poradzić z trudnym wyzwaniem:
Frustracja głównie rodziła się ze świadomości, że moje ciało od dawna jest wyposażone w potrzebną silę i mobilność aby stanąć na rękach. Tylko mózg nie nadążał. Zrozumiałam całkiem nie dawno, że to nie tylko ciało tutaj jest ważne.
Jak sama przyznała, największą satysfakcję przynosi moment, kiedy już udaje się wykonać akrobację:
Ostatecznie, stanie na rękach wymaga od mózgu ogromną plastyczność oraz stworzenie niezliczonych nowych połączeń neuronowych. A to z kolei, wymaga dużo czasu, niezliczone powtórzenia. Aż nagle, coś klika, jak z jazdą na rowerze, jest ten piękny uwalniający moment zrozumienia i zintegrowania w którym czujesz się jakby prawdziwa magią przepływała przez każdą komórkę.
Internauci w komentarzach są pełni podziwu dla Marii. Podzielili się swoimi doświadczeniami z próbowaniem stania na rękach:
Czyli jest jeszcze nadzieja, że się nauczę.
Mój stopień zaawansowania jest jeszcze niski, ale stałam już na rękach na głowie, na przedramionach, ale przy lustrze i z asekuracją. Ale już wiem, że to co wydaje się niemożliwe jest możliwe, czas potrzebny, właśnie, żeby głowa się przyzwyczaiła i uznała to za coś oswojonego.
Jestem na etapie ciągłych prób.
