Depresja należy do zaburzeń psychicznych wymagających specjalistycznego leczenia. W psychiatrii terminem depresja określa się szczególny rodzaj zaburzeń nastroju i emocji. Objawy depresji mogą być inne u każdego pacjenta i dlatego tak trudno ją rozpoznać. Depresja to nie tylko smutek i przygnębienie, ale też utrata zainteresowań i radości życia. Człowiek funkcjonuje w zwolnionym rytmie, ma zaburzenia koncentracji i obniżoną samoocenę. W sposób ponury i pesymistyczny patrzy na świat, przyszłość widzi wyłącznie w czarnych barwach. Dotykają go zaburzenia snu, który jest płytki i nie daje relaksacji.
Objawy depresji:
- obniżony nastrój, czyli depresja jako objaw
- brak radości
- brak energii
- negatywna własna ocena
- poczucie winy
- myśli i zachowania samobójcze
- niesprawność intelektualna
- zaburzenie aktywności
- zaburzenia snu
- zaburzenia apetytu i masy ciała
Znaczenie ma również wygląd osoby chorej, jej mimika jest uboga, a wyraz twarzy smutny lub napięty. Tempo wypowiedzi mocno spowolnione, tembr głosu monotonny. Ruchy są ociężałe, spowolniałe. Nie potrafi usiedzieć w jednej pozycji, a także intensywnie gestykuluje rękami. Depresji towarzyszą często dolegliwości cielesne, jak na przykład bóle żołądkowo-jelitowe, bóle głowy, podbrzusza lub pleców.
Rodzaje depresji:
Depresja urojeniowa - obniżenie własnej wartości i negatywnymi myślami o przyszłości, osiągnięcie stanu urojenia. Chorzy samo udręczają się.
Depresja agitowana (lękowa) - dominuje silne uczucie niepokoju, z nerwowym pobudzeniem.
Depresja z zahamowaniem (osłupienie depresyjne) - nie podejmuje żadnej aktywności, nie odżywia się, nie nawiązuje kontaktu z otoczeniem, pozostaje nieruchomo w jednej pozycji, ma zastygły, cierpiący wyraz twarzy.
Depresja dwubiegunowa (maniakalno-depresyjna) - choroba psychiczna, w przebiegu której okresy depresji przeplatają się z epizodami manii. Chory przechodzi ze stanu krańcowego zobojętnienia i myśli o śmierci, do skrajnego optymizmu i afirmacji życia.
Depresja poschizofreniczna - reakcja na przebyty epizod schizofreniczny. W obrazie klinicznym dominują objawy depresyjne, schizofreniczne nadal występują, ale mają łagodniejszy charakter
Dystymia - przewlekłe obniżenie nastroju trwające co najmniej dwa lata. Osoby z dystymią są przez większą część dnia smutne, zmęczone, mają poczucie nieradzenia sobie.
Depresja nietypowa (atypowa, maskowana) - kluczową rolę odgrywa specyficzne "odwrócenie" cech depresji typowej. Najczęstsza różnica to zwiększony apetyt, czyli objadanie się oraz nadmierna senność.
Depresji sezonowej – pojawia się zawsze o tej samej porze (jesienna, zimowa).
Depresja poporodowa - zaburzenia snu i łaknienia, brak radości z kontaktów dzieckiem oraz poczucie niekompetencji, które nie mijają w ciągu kilkunastu dni po porodzie. Poza tym objawy depresji mogą pojawić nawet w kilka miesięcy od porodu.
Jak leczyć depresję?
Depresja to przewlekała choroba, mająca tendencje do nawrotów. Konieczna jest indywidualnie dobrana, długotrwałej i systematycznie prowadzonej terapii farmakologiczna. Osoby potrzebujące pomocy korzystają z terapii lekami przeciwdepresyjnymi. Leki te są bezpieczne i nie powodują prawie żadnych skutków ubocznych. Często występują tylko na początku terapii. Nie uzależniają. Nie zmieniają osobowości. Nie są również środkami pobudzającymi lub uspokajającymi. Farmakoterapię często uzupełnia się psychoterapią. Efekty, może zaobserwować dopiero po 6, a nawet 12 tygodniach od rozpoczęcia leczenia. Ponieważ depresja ma różne formy wyniki terapii są indywidualne i zależne od pacjenta i jego sytuacji życiowej.
