Ojciec Edith był ulicznym artystą, zaś matka - prostytutką. W 1922 roku wraz z ojcem mała Edith zaczęła śpiewać na ulicy, zbierając jednocześnie pieniądze od przypadkowych przechodniów. Po rozstaniu z ojcem występowała także ze swoją przyjaciółką Simone Berteaut, śpiewając na placach i w kafejkach.
W roku 1932 związała się z Louisem Dupontem i urodziła mu córkę, nie rezygnując jednocześnie z dotychczasowego trybu życia. Trzy lata później przy placu Pigalle dostrzegł ją właściciel kabaretu i jej pierwszy menager - Louis Leplée. On także nadał jej nowy przydomek - "La Môme Piaf" co oznaczało "mały wróbelek" oraz pomagał stawiać pierwsze kroki na scenie.
Kolejnym opiekunem Piaf był Raymond Asso - autor tekstów i biznesmen. W styczniu 1937 roku dzięki wsparciu Asso Edith nagrała takie utwory jak: "C'est Lui Que Mon Coeur a Choisi", "Le Petit Monsieur Triste", "Le Fanion de la Légion", "Elle Frequentait la Rue Pigalle". Pod nieobecność Asso (powołanego do wojska w czasie II wojny światowej) nawiązała współpracę z Michlem Emerem i Paulem Meurissem oraz Marguerite Monnot.
Mimo muzycznych sukcesów i występów w Nowym Jorku Edith nie była szczęśliwa w życiu prywatnym. Jedną z jej największych miłości był bokser Marcel Cerdan, który zginął w katastrofie lotniczej. Po jego śmierci artystka zaczęła topić smutki w alkoholu oraz szukać ukojenia w morfinie. Na początku lat 50. nagrała utwór "L'Hymne à l'Amour", który był hołdem dla zmarłego Marcela, jednak jej największymi przebojami były: "Milord", "Non, Je Ne Regrette Rien", "L'Accordeoniste", "La Vie En Rose" oraz “Padam, Padam".
W roku 1952 Edith poślubiła piosenkarza Jacquesa Pillsa, który zmusił ją do odbycia kuracji odwykowej. Kolejne lata to związek piosenkarki z Georgesem Moustakim oraz występy w Nowym Jorku i pogłębiające się problemy zdrowotne. W 1963 roku Edith zmarła w swoim domu w Plascassier, gdzie opiekowali się nią wieloletnia przyjaciółka Simone oraz ostatni mężczyzna, którego kochała - Theo Sarapo. Pochowano ją na paryskim Pere-Lachaise.
