Rok później Demarczyk dołączyła do Piwnicy pod Baranami i tak zaczął się najlepszy czas w jej karierze. W 1963 roku jako debiutantka wygrała festiwal w Opolu.
Następnym milowym krokiem w karierze był początek współpracy z dyrektorem paryskiej Olympii Bruno Coquatrix, od którego dostała zaproszenie do Francji – artysta uważał ją za drugą Rdith Piaf. Jednak z różnych powodów kontrakt nie doszedł do skutku, a „Czarny Anioł Polskiej Piosenki” (jak nazywał ją Piotr Skrzynecki) rozpoczęła swoją karierę solową występując z powodzeniem w kraju i za granicą. W 1973 roku Demarczyk rozstała się z Piwnicą pod Baranami.
W 1985 r. Ewa Demarczyk założyła w Krakowie swój Teatr Muzyki i Poezji. Z powodu kolejnych problemów administracyjnych i finansowych zamknięto go w 2000 roku. Artystka zaczęła powoli wycofywać się z życia publicznego. Jej ostatni koncert odbył się 8 listopada 1999 roku w Poznaniu. Pożegnał ją tłum wielbicieli owacjami na stojąco. Od tego czasu przestała udzielać się w świecie artystycznym. A jej „odejście” owiała ogromna tajemnica, nad którą fani charyzmy, talentu tej wyjątkowej pieśniarki zastanawiają się do dziś.